مروزه روند افزایش جمعیت و فعالیت در شهرها، منجر به افزایش تراکم ساختمانى ومتراکم شدن توده هاى ساختمانى گردیده است. ساخت وساز و شکل گیرى فضاهاى سکونتى و فعالیتى، نیازمند زمین مناسب است ولى عرضه زمین به واسطه ثابت بودن آن، پیوسته محدودیتى را متحمل نموده است، ازطرفی با اتمام پروژه های عمرانی و ظهور زیرساخت های فراوان در شهرها، زمین های اشغال شده و بلاستفاده در زیر ساخت ها یک کلید حیاتی براى توسعة پایدار می باشد، به طوری که این زمین ها قادراند با لایه بندى پیچیده اجتماعی، فرهنگی و کالبدی شهر یکپارچه شود و آن را به عنوان یک عنصر اساسى در فرآیند بازسازى محیط شهرى متصور سازد.
این پژوهش برآن است، تا براساس مبانی نظری مرتبط با فضاهای گمشده شهری، تئوری کالای عمومی و تصویر شهر، به تدوین معیار هایی برای شناخت و احیاء، فضاهای گمشده بپردازد. روش تحقیق در این پژوهش، روش مبتنی بر مرور نظام مند داده ها و شواهد به همراه استناد به مطالعات موجود استفاده شده است.
