رهبر معظم انقلاب اسلامی در پیام نوروزی امسال فرمودند: مشکلات اقتصادی کشور متعدد است، ازجمله «اصلاحات بانکی، گمرکی و مالیاتی» و «بهبود فضای کسب‌وکار»؛ اما نقش تولید بی‌همتا است و با راه افتادن تولید، استفاده از بازار فروش 80 میلیونی در داخل و ارتباط با بازارهای خارجی، مشکلات اقتصادی قطعاً پایان می‌یابد و تحریم‌ها به نفع کشور تمام خواهد شد.
ایشان با تأکید بر نیاز قطعی کشور به تولید، سال 99 را سال «جهش تولید» نام‌گذاری کردند و خطاب به دست‌اندرکاران تأکید کردند: جوری عمل کنید که با جهش تولید، تغییری محسوس در زندگی مردم به‌وجود آید؛ اما برای دستیابی به این مهم یقیناً می‌بایست کلیه تصمیم گیرندگان جهت تسهیل و حل مشکلات واحد‌های تولیدی تلاش نمایند که اینگونه نیست.
بعنوان نمونه در واحد‌های تولیدی بتن شهر تهران نه تنها زیرساخت‌ها، بلکه شرایط به‌گونه دیگری رقم خورده است.
قوانین ناکارآمد؛ وسایل نقلیه فرسوده، تغییر قیمت ناگهانی مواد اولیه و کارشکنی مدیران شهری علاوه بر رکود ساخت و ساز، تولید بتن را دچار مشکلات عدیده ای نموده است.
بتن آماده در فصل زمستان 90 دقیقه و در تابستان 60 دقیقه فرصت دارد در محل مورد نظر تخلیه شود و اگر بیش از آن باشد، بتن فاسد می شود.
پلیس و شهرداری مصوب نموده اند که تردد کلیه کامیون های حمل بتن از ساعت ۶ صبح تا ۱۱ شب در کل شهر تهران و در مناطق ۱۲ و ۱ در کلیه ساعات شبانه روز ممنوع است و پلیس ضمن اعمال قانون بسیار سنگین در مواردی این وسایل نقلیه را با بار بتن به پارکینگ منتقل کرده تا این محصول خراب و فاسد شود که این رفتار متضاد با رفتار پلیس سایر کشورها و جهش تولید می باشد.
وضع قوانین در جهت تردد نکردن کامیون های حامل بتن در کاهش کیفیت بتن و به خطر افتادن جان و مال مردم به خصوص در بلایای طبیعی و زلزله رابطه مستقیم دارد.
براستی مناطق ۱ و ۱۲ شهر تهران هیچگونه نیازی به ساخت و ساز ندارند؟
نقش سازمان های نظارتی در تصویب چنین قوانین ناکارآمد و در تقابل با جهش تولید کجاست؟
درحالی که چند ماهی از رونمایی سامانه نوسازی کامیون‌های فرسوده می‌گذرد، در عمل اقدامی در این زمینه صورت نگرفته و تولیدکنندگان بتن مجبورند با هزینه چند برابری همچون سایر صنایع وسایل نقلیه مورد نیاز را خریداری نمایند.
جهش تولید در بستر فراهم بودن حداقل‌ها در عرصه زیرساخت ها، قابلیت تحقق پیدا می‌کند اما نبود مدیران دلسوز و متخصص، افزایش تولید در شرایط موجود به هیچ وجه میسر نیست.
براستی ممنوعیت ها بر چه اساسی صادر می‌شود و انحصار ها چگونه متولد می شود؟
که پس از سال‌ها هنوز این فرآیند برای تولید کنندگان روشن نیست.
مع‌الوصف؛ با توجه به آنچه گفته شد، به نظر می‌رسد در شهر تهران به عنوان نمونه کشوری هنوز بدیهیئت ” تولید” فراهم نیست که در پی آن بتوان به دنبال اهدافی همچون جهش و افزایش تولید بود.
#مشت نمونه خروار است#