نظام آموزشی ما سال‌های متمادی دچار تغییرات و تحولات بوده است، از دوران کودکی نمره و مدرک گرایی را سرلوحه نظام آموزشی ما قرار دادند و امروزه شاهد حضور تحصیل کرده‌های بسیاری هستیم که مدرک به دست به دنبال شغل هستند که این مساله ناشی از نظام آموزشی برپایه نمره و نه بر پایه مهارت و علاقه است.
حال باید پرسید نظام آموزشی ما که با پرورش نیز گره خورده است آیا در بستر فرهنگ سازی موفق به ایجاد فرهنگ خرید کالای ایرانی بوده یا فرهنگ بهره‌وری کاری را بالا برده است؟ که با نگاهی به گذشته و مرروی بر روند نظام آموزشی نیازهای آموزشی را یادآوری می‌کنیم.
در بستر محتوای آموزشی شاید بتوان نگاهی به سرعت پیشرفت علوم و فناوری داشت تا این نگاه بر علوم آموزشی نیز تاثیر بگذارد.
در نظام آموزشی ما که شکل دهنده آیندگان کشور است، باید نگاه ملی و اسلامی بر کارآفرین و تولید ملی تاکید شود. بستر فکری دانش آموزان بستر مناسبی برای پرورش و فرهنگ سازی، حمایت از تولید ملی و ارتقای فرهنگ کالای ایرانی باشد، بارها مشاهده می شود که خریدار ایرانی تا اسم کالای ایرانی می‌آید ترجیح می‌دهد که مشابه آن و خارجی آن را بخرد در صورتی که بسیاری از کالاهای تولید داخل قابل رقابت با نمونه خارجی است و فقط می‌توان ضعف در برندسازی آن دانست که بر فرهنگ سازی نیز افزوده می‌شود.
در کنار این موضوعات،نگاه پدر و مادر به مدرک گرایی نیز یک ضعف فرهنگی است چرا که بسیاری از فرزندان ایران زمین در امور فنی استعداد دارند که باید برای آینده پرورش داده شوند تا در سال‌های آتی مجبور به استفاده از تکنسین‌های ماهر از دیگر کشورها نشویم.
مباحث کارآفرینی و آشنایی با مشاغل باید در بستر آموزش و پرورش قرار گیرد تا قبل از زمان انتخاب رشته و… مسیر فرزندان خود را مشخص و روشن کنیم و برنامه ریزی دقیق داشته باشیم .
از دیگر وظایف دستگاه‌های دولتی وظیفه شناسایی و ارائه فرصت‌های شغلی برای آینده کشور است که باید با توجه به نیاز کشور باشد.
این نتیجه را باید بگیریم که نظام آموزشی ، نظام پرورش آینده سازان کشور است و ذخایر طلایی ملی باید از بهترین روش آموزشی برخوردار شوند.